Kritikak eta Iruzkinak

Zelako liburu ona. Paradoxa ezaguna: zelako artelan ederrak eragin izan dittuan miserixiak! Familia baten etxe barruko giruan (herri txiki batetik Bartzelonara ikastera doian neskato baten begixetan), orduko bizimodu latza kontatzen dok, ez siñisteko edertasunez.

Normala, instituto guztietan irakortzeko agintzia.

Amaman pertsonajia deigarrixa dok. Beti bigarren planuan, iñok berari kaso haundirik egin barik, etxekoandra zaharra etxeko arimia dok, beti bestiekin pentsatzen, eta euren liskarren lekuko etsitua. Behar baiño gitxiago maittatua.

Zelako ederra, gaben deskribapen orokorra. Bistan dok, edertasuna -lizuntasuna bezala- gehixenbat ikuslian begiradan egoten dala.

Eta nun kokatzen dok idazlia, gerra osteko Bartzelona baten. Ezin dok jakin, ez jok postura argirik hartzen (40 hamarkadako frankismua, fase faszistan, kunetero eskuadroiak justu-justu kontrolatzen...). Margolan baten erakuste-panoramikua dok, iritzi barik. Halan be, expresionismuak hori jakark: gauzak bere horretan berba egitten juek. Eta pertsonajien iraganeko bristadak jagozak: gainbeheran datozen burgesak... frente inguruko bentajistak... odol barrixakin datozen ikasliak...

Guixolsen jauregi dekadenteko bohemio-nahixak. Iturdiaga ahoberua (Arestiren "Maldizio betikoa"ren destinatarixuetakoren bat?).

Begiratu bihar izan juat: Santa Maria de la Mar. ca.wikipedia.org/wiki/Santa_Maria_del_Mar

Bestalde, kutsu inpresionista nabarmeneko eszenak (Bartzelonako kalietatiko gabeko pasiua...) xarma berezixa jaukek bai. Guzurra dirudi, gasogeno-urtietan hain gauza ederra sortu zeikianik.

Katalan hizkuntzian lehelengo aipua, liburuberdixian (p. 196). Juan osabia, bere onetik urtenda, emaztia blastiatzen dabenian, gazteleriakin txandaka urtetzen jako.

Gabonetako pasartia, (musuzapixa eta beste) apartekua dok: zelako indarra, familia gris baten gertatu leikiazen gorabeherak erretratauta.

Etxakixat prologuan lupaz aztertutako testu konpleju hori hala diseñaua izan ete zan. Bai jakixat, piso illun horretako biztanle tetrikuen arteko girua oso erakargarrixa dala.

Herranen berbak dittuk noski: "No es cierto lo que dice Llorente de que (...) y en todo cuanto dice Llorente no se ve más que un fin depravado propio del espíritu malo del que están llenas las Noticias Históricas, en cuyos cinco tomos puede decirse que hay más falsedades y anfibologías que letras contienes". Bien, señor Labayru, bien pone usted en la picota la refinada doble del sofista Llorente, al que tritura usted con los propios documentos que exhibe" (p. 47). 😁 Beefan puntu honetan, gero eta interes gehixago jaukat Lorente honekin, eta bere motibaziñuekin.

Etxakixat prologuan lupaz aztertutako testu konpleju hori hala diseñaua izan ete zan. Bai jakixat, piso illun horretako biztanle tetrikuen arteko girua oso erakargarrixa dala.

Juer, 80 orrialdetako prologua. 😅 Argi geratu jatak: gerraosteko nobelagintzan ale garrantzitsuenetarikua dala hau; inpresionismo/expresionismo kutsu nabarmena jaukala (guay); baitta existentzialismua be (txungo). Hasi daigun ba.

Zer dan gero, historixako gorabeherak norbere interesetara makurtzia. Labairuk bere sektakide follaniñoak ikusten ez dittuan legez, Bizkaiko jaun tint gorenen hagiografietan ez jok "traidore" edo "txaketero" berbarik aittatzen, ez bada eze "este acto de Lope Iñiguez no sólo fue de consumado político, sino muy justificado, etc etc", 1076xan errege naparren zerbitzutik Gaztelakora pasatzen danian. Baiña logikua da, jente batek historia osuan mantendu daben konstantia dok-eta. Azken urtietan: euskal pizkundian abertzale zintzua, gero Mobimiento Nazionaleko kidia, gero democratadetodalavida...

Letra larrizko Historia baztarrian geratutakuenen historiak erakargarrixak dittuk, zati baten geure buruak ezagutzen doguzelako, eta beste zati baten geu baiño txartuago bizi dan jentia dagolako ikusten dogulako. Liburuko baztartutako pertsonaje bakotxak bere unetxua jaukak, eta erdi aldetik sumau lajeikek amaieria trajikua izango dala.